Zijn backpack kwam terug zonder onze zoon Gerben (28). Inmiddels is het ruim vier jaar geleden, maar nog altijd is het niet afgerond.
Na ruim twee weken, nadat we het vreselijke bericht kregen, zie ik ons nog op Schiphol staan. Wat duurde het lang voordat we het bericht kregen dat de repatriëring ging lukken. Achteraf nog best snel. Uitstekend geregeld door medewerkers van Schiphol, werden we als familie in een aparte ruimte opgevangen. De bagage van onze zoon, van zijn vriendin (en haar begeleidende familie) werd apart uit het vliegtuig gehaald. En ook zijzelf werden apart uit het vliegtuig begeleid.
En dan wordt het echt. We zien zijn vriendin en zijn rugzak, maar onze zoon niet.
Gerben beleefde een geweldige en goed geregelde backpackvakantie met zijn vriendin, maar hij overleefde een taxirit in El Salvador niet. Aangereden door een dronken automobilist.
We hebben ons nog nooit zo machteloos gevoeld. In een razend tempo leerden we de wereld van "Overlijden in het buitenland" kennen; repatriëring, lastige verzekeringen, ondeskundige alarmcentrale, bureaucratie, een andere cultuur, rechtbanken in binnen- en buitenland, buitenlandse zaken, ambassadeur, consul en een welwillende gemeente.
Na een paar dagen rijden we weer naar Schiphol, nu om naar het mortuarium te gaan en Gerben op te halen. Het is een mooi mortuarium op Schiphol waarvan ik het nut en bestaan niet wist, maar nu weet hoe ontzettend belangrijk het is. We hadden veel contact met deskundige en zeer betrokken mensen van Monuta (repatriëring en uitvaartzorg). Eenmaal weer in de Achterhoek volgden er vele herdenkingen en het definitieve afscheid, het is dan drie weken na Gerben zijn overlijden. Een rollercoaster.
We voelden ons destijds gesteund door de lieve plaatselijke bewoners in het verre El Salvador. Helaas de rechtsgang kent daar z'n eigen weg en bovendien spreekt onze niet meewerkende advocate in El Salvador geen Engels, trekt haar eigen plan en communiceert niet. Gedwongen door de situatie knokten wij op afstand voor elke stap in het strafproces. Na vier jaar nog niet helemaal afgerond. Al blijft het lastig, we proberen los te laten. Loslaten waar je geen invloed op hebt, maar het voelt als heel oneerlijk.
Ik hoop mee te geven aan alle reislustige jongelui, dat zij alles zo goed mogelijk geregeld hebben mocht het ergens misgaan, zeker in landen met een andere cultuur. Blijf ook vooral genieten van de mogelijkheden om in alle vrijheid te kunnen en mogen reizen. Ontdek andere culturen, gebruiken en tradities. Leer ze begrijpen en indien nodig te accepteren, want ik denk nog altijd dat daar de wereld toleranter en mooier van wordt.
