Ineens staat ze voor mij, een vriendelijke oudere dame 80+. Ze ziet er goed verzorgd uit, mooie witgrijze haren in een staart en ze is nog goed te pas. Ze heeft een boek voor mij. "Kijk, wil jij dit boek van mij, ik zag dat jij ook leest en ik heb deze al uit". Ze staat samen met haar man, een paar weken op de camping in Luxemburg, naast ons. Wijzelf zijn op doorreis.
Ik zie een kleine tattoo op haar onderarm: "Johan" en bij de naam staat een sterretje. "Mijn zoon" zegt ze, "Hij was pas 11 jaar. Hij zou nu bijna 57 zijn, dus nu ruim 45 jaar geleden overleden. Hij was ziek."
Ze kijkt naar mijn onderarm. Daar staat "Gerben" en bij de naam staat een sterretje. "Jouw zoon?" "Ja mijn zoon, nu bijna 4 jaar geleden, verongelukt tijdens een backpackreis".
Ik zie tranen in haar ogen komen. Ze zegt; "Het gemis wordt alleen maar groter naarmate je ouder wordt". Op dat moment lijken we elkaars verdriet eventjes erger te vinden dan dat van onszelf. Het was een bijzonder moment, even niets hoeven zeggen en het toch weten.
Dan zegt ze; "Ik had nooit wat met tattoos, maar ik heb hem een paar jaar geleden laten zetten. Zo draag ik mijn zoon nog meer bij me". Dat herken ik, ik had ook niets met tattoos, maar liet Gerben zijn naam in zijn handschrift tatoeëren. Deze mevrouw zette de tattoo pas tientallen jaren na de dood van haar zoon, terwijl ze al 80 jaar was. Een kind is een deel van je. Bij deze oudere mevrouw helpt het, net zoals bij mij om aan het gemis en pijn handen en voeten te geven.
Wat ik nu zo bijzonder vind, is dat het klaarblijkelijk ook jaren later nog kan helpen om een tattoo te zetten. Ook al is je huid oud en rimpelig geworden. Het verdriet wordt minder, maar het gemis blijft ook na de vele jaren waarin je zelf wel oud mocht worden.
Waarom deel ik dit? Het maakt zichtbaar hoe rouw in je hele leven met je meegaat en dat je misschien keuzes in het leven maakt die je eerder niet gemaakt zou hebben.
door Erna
juni 20, 2022
Over de auteur