We horen nog regelmatig "Wat doen jullie het goed als partners". Toch verloopt ons rouwproces totaal verschillend in tempo en in behoeften. Dit is bij veel stellen zo en daar is niks mis mee.
Samen met Gerben's voetbalvrienden proosten voor de wedstrijd. Een troost-moment
Dat is mijn man zijn ritueel na het verongelukken van onze 28 jarige zoon Gerben. Omdat Gerben een trouwe supporter was, een superboer hangt er nu in de supporterskantine van de Graafschap een shirt voor Gerben, met rugnummer 28 en zijn naam. Daar opgehangen een paar maanden na zijn dood door zijn vriendin en mij. Het was tijdens een speciaal optreden van de band De Boetners voor Gerben. Een mooi eerbetoon. Zijn shirt hangt naast het shirt van klasgenoot en voetballer Luuk de Jong. Gerben zou dit zo tof gevonden hebben.
Hele discussies had ik met Gerben, over het gedrag van sommige supporters en ongenuanceerd geschreeuw, maar ik heb supporters ook van een heel andere kant mogen leren kennen. Juichen na Gerben zijn overlijden, ik kon mij niet voorstellen dit ooit te kunnen. Toch zat ook ik na het overlijden een keer tijdens een voetbalwedstrijd op de tribune. Jawel op de Spinnekop en keek naar de wedstrijd waarbij al mijn vooroordelen bevestigd werden, maar het was ook mooi. Ze hebben gewonnen.
Ik ga verder niet meer mee naar de wedstrijden, niet echt mijn ding. Wel ontvang ik nog vaak een appje met een foto van het proost-moment voor de wedstrijd. Een troost-moment voor mijn man omdat er dan fijne supporters en voetbalvrienden zijn die met mijn man mee-proosten richting het shirt van Gerben. Nog steeds. Al ruim 4 jaar lang.
En ik? Ik heb meer behoefte aan een goed gesprek, lees veel over "het leven" en/of rouw en verlies. Volg cursussen om nog beter te kunnen coachen. Ik ga graag wandelen in de natuur, steek blauwe kaarsjes aan op bijzondere plekken, zoek de stilte en ruimte om mijn gedachten op een rij te kunnen zetten. Ik zoek daarbij de uitdaging in de langere afstanden. Soms een wandeling met mijn man, maar vaker alleen en soms ook een paar dagen alleen op pad. Ook helpt het mij mijn verhaal te delen en anderen te mogen inspireren en te kunnen helpen met het wandelcoachen.
Gelukkig lukt het ons om ondanks deze grote verschillen, elkaar de ruimte te geven en hebben wij onze manier gevonden contact met elkaar te houden, elkaar niet te verliezen. Soms door te praten, soms door iets samen te doen, maar vooral door elkaar te respecteren, te vertrouwen en elkaar los te laten daar waar het nodig is. Daardoor kunnen we nu zeggen: "Het gaat best goed, wel anders maar oké".
Ken jij iemand of ben jij iemand die er niet uitkomt met zijn/haar partner na een ingrijpende gebeurtenis? Laat me helpen middels het wandelcoachen. Neem de stap en neem contact op. Ik help je/jullie om weer een stap te kunnen maken door mijn eigen verlieservaring, door mijn coach-ervaringen bij rouw en verlies, maar vooral ook door goede scholing. Wandel je mee?
