door Erna 

februari 14, 2023

Op de foto, uit de oude doos, onze drie kinderen jaren geleden, zorgeloos en klaar voor de carnavalsoptocht. Prachtige herinneringen en gelukkig niet wetend wat ons té snel zou overkomen.
Wij weten als geen ander dat de dood bij het leven hoort. Mijn man en ik zijn beiden net de zestig voorbij, (piep jong dus nog) en van plan om nog zeker dertig jaar in goede gezondheid verder te leven, maar we weten ook dat dit zomaar ineens anders kan zijn. Een van de dingen die wij geleerd hebben van een niet te bevatten verlies en afscheid, is praten over de dood, rouw en verlies. 

Nu we de laatste jaren veel met de dood geconfronteerd zijn, vonden we het dan ook noodzakelijk om naar de notaris te gaan en wat er nog niet goed geregeld was, net even iets beter te regelen. Tijd om ook eens vast te leggen wat de persoonlijke wensen zijn bij ziekte en overlijden. Hierdoor maken we het makkelijker voor elkaar, maar ook voor de kinderen. Want alle clichés zijn waar bij het zinnetje: "Hadden we maar....." Daarom voeren we thuis het gesprek met elkaar en met de inmiddels volwassen kinderen, dit gaat ons nu goed af. 

Toch valt het even stil als de notaris vraagt: Hoeveel kinderen hebben jullie?

Deze vraag is soms ingewikkeld om te beantwoorden en went niet. Eigenlijk wil ik altijd meteen zeggen: Drie... en dat doe ik ook, maar als er doorgevraagd wordt; "Wat doen ze?"; "Waar wonen ze"? dan wordt het soms lastig. Soms hoop je dat de vraag niet gesteld wordt. Niet zozeer voor ons, maar wel voor die ander. Er komt dan toch een moment dat je niet anders kunt dan zeggen: "Onze zoon is verongelukt, aangereden door een dronken automobilist". Nu moet de notaris sowieso weten wie er partij zijn in het testament, dus dat loopt wel maar bij een toevallige kennismaking tijdens je werk, nieuwe collega of een nieuwe buur is dat echt anders. Zeker als dit tijdens een feestje is. Je plaatst toch een bommetje en dat maakt dat de twijfel er soms ook even is om te zeggen: "Twee meiden" maar dat voelt zo niet goed dus blijf ik ook na jaren zeggen: DRIE !!!

Ter inspiratie en bewustwording, kijk verder op mijn website voor meer informatie. 

Over de auteur

Erna

Door het wandelcoachen laat ik mensen ervaren en ontdekken dat wandelen in de natuur helpt bij de verwerking van een schokkende gebeurtenis. Door de associaties die gemaakt worden met de natuur krijgt men inzicht en begrijpt men zichzelf beter. Mensen leren met de gebeurtenis om te gaan, krijgen weer energie en meer vertrouwen in de toekomst.

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}