Verloor jij een dierbare in deze coronaperiode?
Bij het afscheid van onze zoon, konden wij nog gewoon alles doen wat we wilden. We konden herdenkingen bijwonen, honderden mensen ontmoeten en vele knuffels ontvangen, ons verhaal vertellen en vooral ook afleiding vinden. Totdat er na anderhalf jaar ineens iets bestond als Corona. Nog gesteund door onze omgeving, moesten we het ineens veel meer zelf en in ons eentje gaan doen. Dat was schakelen. Voor mij kwam de coronapandemie midden in het rouwproces. JA, anderhalf jaar later is echt midden in het rouwproces. We functioneerde wel, maar het was nog altijd hard werken.
Juist nu alles weer een beetje genormaliseerd lijkt, lopen sommige nabestaanden vast. Tijdens het wandelcoachen merk ik dat diegene die in de coronacrisis, vaak op afstand, afscheid moesten nemen het een stuk zwaarder hebben gehad en vaak is het daardoor nu nog zwaar.
We hebben veel geleerd over hoe het wel en niet moet tijdens een pandemie, maar voor toen waren de maatregelen te erg om mee om te kunnen gaan. Het is niet gek dat men nu alsnog vastloopt.
Stappen, acties en rituelen die normaal gesproken helpen en aangemoedigd werden, mochten en konden ineens niet meer. Probeer jij je verhaal maar eens te delen als je kring gedwongen heel klein is geworden. De herhaling van vertellen en delen helpt enorm en het oppakken van een dagelijks ritme en afleiding zoeken ook. Dat was extra moeilijk om te doen tijdens de coronacrisis.
Iedereen die betrokken was bij de onmogelijke situatie (ziekte en overlijden tijdens corona), deed zijn uiterste best om het voor de nabestaanden zo goed mogelijk te regelen. Helaas waren de mogelijkheden maar heel beperkt. Soms was er niet eens de kans om te waken, of naar de doodzieke of overledene dierbare toe te gaan. Men moest het met een videoverbinding of foto doen. Naar een ander land reizen was al helemaal niet mogelijk. Er werd (bijna) niet geknuffeld en veel wat je maar kunt verzinnen aan gebruiken en rituelen kon niet.
