Gezellig is het zeker niet altijd om over de dood te praten, maar zo troostend en verbindend om het wel te doen. Drie keer nam ik het afgelopen jaar, na een "gezellige visite", waar we het samen over de dood hadden, afscheid van een moedig en mooi mens, onze voormalige buurvrouw (60).
Steeds weer afscheid in de veronderstelling haar niet meer te zien. Met een grap namen we afscheid, want humor helpt. Het geeft lucht. Deze week namen we definitief afscheid, de crematie.
Doordat zij het lef en de kracht had om over haar naderende dood te praten en de regie nam over het afscheid, maakte ze het haar omgeving zo makkelijk mogelijk om het naderende afscheid aan te kunnen.
Ruim anderhalf jaar voor haar dood koos ze deze boom tijdens een wandeling uit, hij leek dood. Na de crematie zocht ik de boom op en als je goed kijkt loopt deze weer uit.
Wat zou het troostend en verbindend zijn dat iedereen de kracht zou hebben om zo met de dood om te gaan en dan de boodschap mee te geven: "Het is goed zo, vier het leven".
Laten we vooral de dood niet uit de weg gaan en (proberen), al dan niet gezellig, er over te hebben. Het helpt!!
Bewustwording en ter inspiratie, volg mij gerust.
